Abu is kunstschilder, schrijver en fotograaf
Stichting Wango werd in 2003 opgericht door Abubakarr Mansaray, geboren in Freetown, Sierra Leone. In 1989, op 24-jarige leeftijd, ontvluchtte Abu de verwoestende burgeroorlog in zijn thuisland. Hij vond een nieuw thuis in Nederland, waar hij liefdevol werd opgenomen in een pleeggezin. Dankzij hun steun kon hij werken aan zijn toekomst, met een technische opleiding en later een kunstacademie in België.
Met de opbrengst van deze creatieve projecten financiert Stichting Wango het project in Songo Loko. Het doel: onderwijs, schoon drinkwater, sanitaire voorzieningen en kansen creëren voor de gemeenschap. Abu weet uit eigen ervaring hoe het is om te overleven in een oorlogsland. Zijn geboorteland heeft hem nooit losgelaten, en uit dit diepe gevoel van verbondenheid werd Stichting Wango geboren. Het is zijn levensmissie geworden om de gemeenschap van Songo Loko te ondersteunen en hoop te brengen waar dat het hardst nodig is.
Creativiteit voor verandering
Vandaag de dag zet Abu al zijn creativiteit in voor Stichting Wango. Hij heeft zijn kunst en verhalen beschikbaar gesteld om de stichting te steunen, waaronder boeken, schilderijen, creatieve en muzikale workshops met dans en cultuur.
Toen ik Abu voor het eerst bezocht in zijn huis, werd ik verwelkomd in zijn woonkamer, kantoor, studio, keuken, en werkplaats. Één ruimte met zoveel functies, gaf een inspirerende inzage over wie Abu is. Mijn oog viel als eerste op een tv-scherm met een scherp afgebeelde vogel erop. Ik vroeg hem of hij van vogels hield, en al snel bleek dat hij een enorme passie voor vogels had. Sterker nog, de afgebeelde vogel was een foto die hij dezelfde ochtend nog had gemaakt. Al snel werd duidelijk dat zijn connectie met vogels veel dieper gaat dan een simpele hobby. Zijn multifunctionele leefruimte had één raam dat uitkeek op het stadspark. Daar kon hij dan ook aandachtig de vogels observeren. ‘’They are just like us, you know that?’’.
Abubakarr Mansaray
De kern van zijn wezen
Naast een tros uien dat aan het plafond hing, was het enige andere aanwezige voedsel dat van de vogels. Hij observeerde ze niet alleen, hij gaf ze ook te eten. Het voeren van vogels is voor Abu meer dan een daad van vriendelijkheid; het is een manier om terug te geven aan de natuur en de cycli van het leven op aarde te eren. ‘’It’s like a game, he is watching me watch him’’ en vertelde over de behoedzame benadering van de vogel die uit was op het voedsel in het dakraam van Abu. ‘’He is being careful, because the risk might bring him or his family into trouble’’.
Elke dag gaan ze eropuit, op zoek naar voedsel. Ze zorgen voor hun familie, beschermen hun jongen, bouwen nesten, discussiëren de hele dag, en emigreren duizenden kilometers om te overleven en nieuwe kansen te vinden. Wat een logisch en eenvoudig bestaan, dat in de kern zo overeenkomt met het menselijk leven op aarde. En toch voelt ons menselijk bestaan zo gecompliceerd. We ‘overleven’ op een andere manier, losgemaakt van onze instinct en natuur. We overleven dat wat we zelf hebben gecreëerd, in tegenstelling tot de natuur. Ik begreep een diepere verbondenheid tussen Abu en zijn compassie met vogels. Deze observaties bracht ons gesprek terug naar de geschiedenis van Afrika, en specifiek naar zijn geboorteland Sierra Leone. ‘’We leefden primitief, maar we leefden samen’’ zei hij met een mengeling van trots en weemoed. Voor de komst van de kolonisten leefden Afrikaanse gemeenschappen in harmonie met de natuur. Ze jaagden, visten, bouwden en leefden in collectieve eenheid. Maar met de kolonisatie kwam ontwrichting. ‘’They brought schools, churches, rules, everything. But they took something too,’’ vertelde Abu. Kolonisatie bracht enige vorm van modernisering, maar vernietigde ook de instinctieve manier van leven die ooit de kracht van deze gemeenschappen was.
Abu’s bezoek aan Songo Loko, het dorp waar zijn moeder is geboren, bevestigde deze inzichten. Hij zag kinderen zonder kleding, zonder toekomstperspectief. ‘’There is nothing,’’ zei hij. ‘’No buildings, no civilization, nothing.’’ Maar net zoals de vogels oplossingen vinden in hun omgeving, geloofde Abu dat ook de mensen in Songo Loko zichzelf konden versterken door gebruik te maken van wat er wél is: de grond, de kennis van ambachten, en de kracht van samenwerking. Met Stichting Wango en het project in Songo Loko wil Abu precies dat bereiken. Hij bouwt aan een school waar kinderen niet alleen leren lezen en schrijven, maar ook leren werken met lokale middelen, ambachten ontwikkelen, en zichzelf en hun gemeenschap vooruit helpen. Voor Abu is dit meer dan een project. Het is een manier om te laten zien dat, net als bij de vogels, zelfs de kleinste acties – of het nu het voeden van een vogel is of het bouwen van een school – een diepgaand effect kunnen hebben op de toekomst. En terwijl hij daar zat, in zijn multifunctionele kamer, en vertelde over zijn missie, begreep ik waarom vogels zoveel voor hem betekenen. Ze herinneren hem aan wat er verloren ging, maar ook aan wat er nog hersteld kan worden.
